Miejska Biblioteka Publiczna

To był najbardziej przejmujący obraz końca XX wieku: dwóch chłopców, dwoje książąt idących za trumną matki. Świat patrzył w smutku i przerażeniu. Kiedy Diana, księżna Walii, spoczęła w grobie, miliardy ludzi zastanawiały się, co William i Harry muszą myśleć i czuć - i jak potoczy się ich życie.

Teraz Harry w końcu opowiada swoją historię. Przed utratą matki dwunastoletni książę był beztroski, niefrasobliwy. Zastępca poważniejszego Następcy. Mówiło się o nim "ten drugi". Smutek zmienił wszystko. Zaczęła się walka. Harry w samotności zmagał się ze złością, a ponieważ obwiniał prasę o śmierć matki - nie umiał zaakceptować życia na świeczniku.

W wieku dwudziestu jeden lat wstąpił do armii brytyjskiej. Dyscyplina go ukształtowała, a dzięki dwóm misjom bojowym uznano go za bohatera. Lecz wkrótce poczuł się bardziej zagubiony niż kiedykolwiek: zaczął cierpieć na zespół stresu pourazowego i paraliżujące ataki paniki. I nie mógł znaleźć prawdziwej miłości.

Aż poznał Meghan. Świat oszalał na punkcie tego niemalże filmowego romansu i cieszył się bajkowym ślubem pary. Ale już na samym początku związku Harry i Meghan stali się ofiarami prasy brukowej: z tabloidów wylewała się na nich fala rasistowskich obelg i kłamstw. Widząc, że żona cierpi, a bezpieczeństwo i zdrowie psychiczne jego bliskich są zagrożone, Harry uznał, że jedynym sposobem, żeby zapobiec powtórzeniu się tragicznej historii, jest ucieczka z ojczyzny. Na przestrzeni wieków niewielu zdecydowało się opuścić rodzinę królewską. Ostatnią, która spróbowała, była jego matka.

Po raz pierwszy książę Harry opowiada własną historię, pisząc z surową, niezachwianą szczerością. To książka przełomowa ze względu na przenikliwość, samoanalizę i wywalczoną dzięki trudom życia mądrość na temat wiecznej mocy miłości, która triumfuje nad żalem.

Fawzię Koofi świat poznał jako głos "niemych" afgańskich kobiet i twarz przyszłego zreformowanego Afganistanu. Niezależna, postępowa, wykształcona − przełamała wiele barier tradycyjnego muzułmańskiego społeczeństwa, w którym kobiety są całkowicie zależne od mężczyzn. Jako przedstawicielka Badachszanu, najbiedniejszego region Afganistanu, dokonała rzeczy, zdawałoby się, niemożliwej − dostała się do parlamentu. W Kabulu zaczęła się nie tylko jej lokalna kariera polityczna, o Koofi usłyszał świat, a wywiady z nią pojawiają się na łamach "The Washington Post", "Globe", "The Times", "Vanity Fair", w BBC i w wielu innych.

Listy do moich córek to książka, w której znana polityk opisuje często śmiertelnie niebezpieczną drogę, którą musiała przejść, by sięgnąć po władzę. To także poruszające świadectwo tego, co znaczy być kobietą w Afganistanie, i relacja ze zmagań jej rodziny podczas walk między mudżahedinami a Sowietami, z wojny domowej, rządów prezydenta Rabbaniego i Ahmada Szaha Masuda, a również opis krwawych rządów talibów.
L> To w końcu ważny dokument, który pokazuje Afgańczyków nie przez pryzmat fundamentalizmu islamskiego czy terroryzmu, lecz z perspektywy ich starożytnej kultury i lokalnych, często niezrozumiałych dla Europejczyków tradycji